De provincie Alentejo is immens groot. Zo uitgestrekt en dunbevolkt is het er dat er nog iets van Europees steppelandschap is terug te vinden. Het laatste beetje Europese wildernis zou je het kunnen noemen. In twee gebieden, allebei tegen de Spaanse grens aan, maak je iets mee van die eindeloze grasvlaktes met reusachtige kurkeiken, woeste schraallanden rond kale heuveltoppen. Daartussenin liggen witte vestingstadjes en noeste kastelen te schitteren in de felle zon. Parels zijn het. Je begint in zo’n parel, middeleeuws Monsaraz, in een finca aan de rand van een woest weidegebied, met een tuin uitkijkend op een waterhole voor het halfwilde vee. Dan reis je door naar de Serra de São Mamede, een groene heuvelrug met Castelo de Vide en Marvão als sieraden bovenop de bergkam. Vogelliefhebbers kijken hun ogen uit. Iedereen krijgt wielewalen, bijeneters en blauweksters in het vizier. En wie geluk heeft krijgt ook trappen en scharrelaars in de verrekijker.